Een scheepsmodel verhuist: een duidelijk geval voor de expediteur Hasenkamp – het in Keulen gevestigde bedrijf is gespecialiseerd in kunst en unicaten – en de Atego.

Blauw lint – er was nauwelijks een trofee meer begeerd in de hoogtijdagen van commerciële passagiersschepen: wie een nieuw snelheidsrecord tussen Europa en New York wist te vestigen, won de onderscheiding. En daarmee roem en klanten. In 1929 bijvoorbeeld de “Bremen IV” van het Noord‑Duitse Lloyd. Na slechts vier dagen op zee konden de passagiers uit Wilhelmshaven voet aan wal zetten op de New Yorkse bodem. In slechts vier uur, ongeveer 90 jaar later, verlaat een model van het schip de “haven” van het ene museum in Bremen voor een andere. Hulp bij de verhuizing is het expeditiebedrijf Hasenkamp, ​​dat zich gespecialiseerd heeft in het vervoeren van allerlei soorten kunst.

Sindilj inspecteerde het trappenhuis in het museum, telde treden en mat hoeken en deuren op. Of het schip nu echter 50 of een paar honderd kilo weegt, dat bleef een raadsel. Uiteindelijk plande de vakman zes dragers en een Mercedes‑Benz Atego in.

Op de ochtend van het transport komen ook Arno Büchel en Steffen Säwe in de Atego aan. De twee vormen een goed geolied team. “Bij ons zitten altijd twee personen in de cabine”, legt Büchel uit. “Onze opbouw heeft een klimaatsysteem, luchtvering van 12 bar en een alarmsysteem. Alles voor de kunst.” Met deze keer als bagage: de in de eigen timmerwerkplaats gebouwde transportkist. “We maken daar alles: van eenvoudige beschermende verpakkingen tot een brandveilige geklimatiseerde box.”

De andere helpers komen per auto. De mannen zijn speciaal uit Keulen gekomen, waar het hoofdkantoor van Hasenkamp is gevestigd. Alleen al in Duitsland telt het bedrijf 13 vestigingen, en nog eens 19 in Europa. Met Azië en het Midden-Oosten komen er nog vijf bij.

Hasenkamp is sinds de oprichting in 1903 in familiehanden. Thomas Schneider is al de vijfde generatie die er werkt. “Als jongen mocht ik bij het transport van het Terracottaleger in Xian meehelpen”, herinnert hij zich. “Van decennia oude vondsten uit de verzonken onderwatersteden nabij Alexandrië tot de Bernwardzuil in de dom van Hildesheim: ik heb al enorm fascinerende transporten meegemaakt. Zo krijg je al vroeg een idee van de onschatbare waarde van kunst. Daarom krijgt ook elk van onze 70 chauffeurs in Keulen een bijscholing tot Art Technician.”

In Bremen worden zes van deze transportspecialisten verwelkomd door de verantwoordelijken van de musea en vervolgens gaan ze aan de slag. De mannen dragen donkerblauwe truien en witte stoffen handschoenen. Behoedzaam wordt het schip transportklaar gemaakt en gezekerd met spanriemen.

Eerste tussenstop: de begane grond, hier wacht de houten kist. Er zijn 60 treden en een smalle trap te overwinnen. Bij het opheffen lang, diep uitademen. “Ongeveer 150 tot 200 kilo”, schat Anton Sindilj. Hij had gelijk om zes mensen in te plannen. Stap voor stap werkt het team vooruit. “Stop! Terug! Neerzetten!” Elke opdracht klopt, alles loopt soepel hand in hand. Het schip belandt veilig in de houten kist.

Terwijl het schip met kussens, bubbelfolie en riemen wordt gezekerd, zet een collega de wendbare Atego met een paar manoeuvres zo dicht mogelijk bij de museumdeur. Het laden in de kofferopbouw is dan kinderspel. Al is het ook zwaar. “Met de kist weegt de constructie nog eens 100 kilo meer”, snuift Sindilj.

Vervolgens rijdt de vervoerprofessional Atego veilig en – dankzij luchtvering – comfortabel voor zowel de vracht als het personeel door het stadsverkeer van Bremen.

Na bijna vier uur staat het schip veilig op de nieuwe plaats. Aan bakboord glinstert de naam “Bremen IV” in het warme zonlicht dat door de vensters schijnt. De puntige mast staat rechtop zoals voorheen. Het gouden bindgaren dat scheepstouwen en lijnen moet imiteren, hangt onaangeroerd op zijn plaats. De mannen lachen tevreden. Hasenkamp is zijn motto opnieuw trouw gebleven. “Het beste wat kunst kan overkomen is: niets!”