Een vulkaan, tropische bossen en omgeven door de Indische Oceaan: Île de La Réunion is een vakantieparadijs. De infrastructuur stelt logistici als Jimmy Soucramanien echter voor grote uitdagingen. Nu rust de hoop op een weg in zee.

“Reken morgenochtend op een half uur meer”, zegt Jimmy Soucramanien tot het ‘Transport’-team op hun eerste avond op het eiland. Een half uur meer? Het hotel ligt op slechts vijf kilometer afstand! ’s Ochtends, op weg naar het transportbedrijf van de 48‑jarige ondernemer, wordt de reden duidelijk: op de kustweg voor Saint‑Denis, de hoofdstad van Île de La Réunion, is stapvoets al het maximum bereikt.

“Voor ons is dat dagelijkse kost”, zegt Jimmy Soucramanien glimlachend. Hij heeft een wagenpark van twaalf Mercedes‑Benz‑voertuigen. Zijn bedrijf dekt vrijwel elke transportbehoefte op het eiland af. Een deel van de vloot verzorgt zendingen voor de postdienst, andere vrachtwagens trekken trailers met drank en levensmiddelen voor grote supermarktketens. Ook bouwmaterialen en bulkgoederen behoren tot de vervoerde goederen. Jimmy Soucramanien heeft zojuist een nieuwe schuifvloertrailer voor het vervoer van recyclingafval aan zijn vloot toegevoegd.

De routes van de trucks weerspiegelen de verscheidenheid van de ladingen: Jimmy Soucramaniens chauffeurs doen alle plaatsen van het eiland aan die per vrachtwagen bereikbaar zijn. “Het verkeer is daarbij altijd een groot thema”, zegt de ondernemer.

Het ’eiland van de bijeenkomst’ is de letterlijke vertaling van het Franse overzeese departement midden in de Indische Oceaan. Tot zich in de 17e eeuw Franse kolonisten daar vestigden, was het eiland onbewoond. In de loop der eeuwen kwamen er inwoners van alle continenten en van verschillende etnische achtergronden bij. De diversiteit en vooral het vreedzame samenleven vormen een belangrijk onderdeel van de collectieve identiteit van het eiland en voor Jimmy Soucramanien is het een reden waarom het zo leefbaar is op het eiland.

Bijna een derde van de 855.000 inwoners heeft zich in het noordwesten van het vulkaaneiland gevestigd. Een echt knelpunt daar is de kustweg tussen de steden Saint‑Denis en Saint‑Paul, waartussen ook ‘Le Port’ ligt – de belangrijkste haven van het eiland, de toegangspoort van La Réunion tot de wereld. Wat hier aankomt, moet verdeeld worden. En dat is niet altijd eenvoudig. Vooral nu suikerriet wordt geoogst, komen tractoren de normale verkeersdrukte nog verergeren.

Om het hoofd te bieden aan de verkeerschaos, vertrouwt Jimmy Soucramanien op een gedecentraliseerde stationering van zijn vrachtwagens. Hij heeft zijn voertuigen over het hele eiland verspreid, zodat ze zo dicht mogelijk bij de meest voorkomende werkgebieden staan. “We proberen de ritten zo kort mogelijk te houden.” Nog een recept: chauffeurs waar hij op kan vertrouwen en een krachtige vloot met vrachtwagens waar zijn mensen van genieten.

De hoop van de logistieke ondernemer is ook gevestigd op een machtig bouwwerk dat naast de kustweg oprijst. Het is het duurste snelwegproject in de Franse geschiedenis: de Nouvelle Route du Littoral.

Onder degenen die nu al reikhalzend uitkijken naar de nieuwe verbinding is Gerald Victoire. Hij is al twaalf jaar een van de chauffeurs van Jimmy Soucramanien. “Op de kustweg moeten we altijd voorbereid zijn op vallende rotsen of hoge golven, en de Nouvelle Route du Littoral zal ons daar in de toekomst tegen beschermen”, zegt de 46‑jarige terwijl de Active Drive Assist de Actros 1863 Ultimate Racing Edition langzaam maar zeker laat voortrollen.

De weg is vrij, er waait een licht briesje vanaf zee, het is rustig. Het is moeilijk voor te stellen dat de sectie ongeveer 30 dagen per jaar gesloten is om veiligheidsredenen. “Voor het zware vrachtverkeer is de belangrijkste aanvoerroute dan afgesloten, er is geen alternatief door het hoogland”, zegt Gerald Victoire.

Ook Jimmy Soucramanien hoopt op een zo snel mogelijke voltooiing van het project en is overtuigd: “De nieuwe kustweg zal het verkeer veel veiliger maken.”

Jimmy Soucramanien begon halverwege de jaren negentig zijn carrière als chauffeur van een kipper-oplegger. Niet zomaar: “Mijn vader Lucien richtte een transportbedrijf op in 1966. Dit is een traditie die mijn broers en ik met trots voortzetten.” De passie voor vrachtwagens heeft Jimmy Soucramanien door de jaren heen nooit verlaten. Wie met hem praat, voelt dat meteen. Hij configureert zijn vrachtwagens altijd zelf, en als de gelegenheid zich voordoet voor een exclusief speciaal model, grijpt de ondernemer die aan – zoals onlangs met de Actros Ultimate Racing Edition.

Voor zijn passie reist Jimmy Soucramanien ook wel eens de wereld rond. Hij heeft de Mercedes‑Benz‑fabriek in Wörth vier keer bezocht, evenals talloze vakbeurzen op het Europese vasteland – op minstens elf uur vliegen. Zijn enthousiasme werkt aanstekelijk: zijn 13‑jarige zoon Enzo is soms achter het stuur te vinden op het bedrijfsterrein, met dezelfde glinstering in zijn ogen als zijn vader.